Kres

"Acaba krese gondermeyi denemeliyim?" sorusuyla uzunca sure bogustum, alisabilir mi, ben alisabilir miyim ama en onelisi cok hasta olur mu? Pediyatr'a sordum, 10-15 kisilik bir grupta, diger yas gruplariyla karismadigi ve 5 cocuk basina en az 1 bakicinin dustugu bir kres olursa iyi bir fikir olabilir dedi. Cok ic rahatlatici ! Kalp doktorumuza sorup karar vermeyi uygun gorduk. En son gorusmemizde Elif'in normal bir hayati hak ettigini ve eninde sonunda okula gidecegini, o yuzden denemememiz icin herhangi bir neden olmadigini soyledi. Birkac kres gezdikten sonra (bu arada cok begendigim kres 6 ay ila 1.5 yil bekleme suresi oldugunu soyledi) yeni acilan bir kreste karar kildim ve haftada 1 kere yarim gun gimesi icin kayit yaptidim. Ilk 2 hafta 1 saat birlikte kaldik. Cok mutluydu, hatta 2. hafta eger ustunu islatmasaydi birakacakim bir sureligine. Ucuncu hafta biraktim, cok mutluydu, bana hoscakal dedi, hatta gittigimi umursamadi bile, kumlarla oynamaya dalmisti, ben kotu oldum, gozlerim yasardi. Sonra kendimi toparlayip, dogumgunu icin hazirlik yaptim, sonra da bir kafeye gidip gazete okuyup, kahve ictim, 2 saat sonunda dondugumde yasli gozlerle beni karsiladi. Cok az agladigini ama sonra toparladigini soylediler. Eve donduk, keyfi iyi gibiydi ancak o gun bugundur benden ayrilma korkusu had safhada. Simdi 5 dakika bile ayrilmiyor benden. Niye boyle bir deneme yaptim, kiziyorum kendime. Ama ote yandan biraz sosyallesmesi icin, Ingilizceyi daha sIk duyup alismasi icin iyi olacakti, tabi benim icin de. Biraz kendi basima kalmak. Bencil miyim? Bilmiyorum. Simdi krese bir sure ara veriyorum, pazartesi gunleri 3 saat bir bakim merkezine gidiyoruz. Amac onu biraz orada birakmak ama 2 haftadir basarili olamadik, "ben 5 dakika icin gidiyorum, sonra senin yanina gelecegim" dedigim anda boynuma sariliyor. Nedir bunun dogrusu?